Rozliczanie czasu pracy w podmiotach leczniczych w 2020 roku Jak uniknąć błędów
Problematyka czasu pracy pracowników zatrudnionych w ochronie zdrowia do 30 czerwca 2011 r. była regulowana przepisami ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst jedn.: Dz.U. z 2007 r. nr 14, poz. 89 ze zm.). W rezultacie wejścia w życie od 1 lipca 2011 r. ustawy z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r. poz. 2190 ze zm.) zostały uchylone regulacje zawarte w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej. W przepisach działu III ustawy o działalności leczniczej zawarto szczególną regulację dotyczącą czasu pracy osób zatrudnionych w podmiotach leczniczych. Nie ulega jednak wątpliwości, że regulacja ta, zamieszczona w przepisach art. 93–99 ustawy o działalności leczniczej, nie jest pełna, stąd stosowanie przepisów Kodeksu pracy w zakresie w nich nieuregulowanych jest w pełni uzasadnione.
2019-12-27, 11:22

Porady na temat rozliczania czasu pracy znajdziesz na portalu https://serwiszoz.pl/

Przepisy Kodeksu pracy będziemy stosować m.in. w kwestii:

  • sposobu obliczania wymiaru czasu pracy,
  • rekompensowania pracy w godzinach nadliczbowych,
  • prowadzenia ewidencji czasu pracy,

zagadnienie to bowiem nie zostało unormowane w sposób odmienny przez przepisy ustawy o działalności leczniczej. Ustawa o działalności leczniczej zawiera w obszarze regulacji odnoszących się do czasu pracy rozwiązania wprowadzone do polskiego prawa pracy ustawą z 24 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.U. nr 176, poz. 1240), która dostosowała od 1 stycznia 2008 r. przepisy ustawy z 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej do postanowień dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 4 listopada 2003 r. w sprawie niektórych aspektów organizacji czasu pracy.

Przypomnijmy, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości w Luksemburgu w wielu sprawach, m.in.:

  • orzeczenie z 9 września 2003 r. w sprawie Landeshauptstadt Kiel przeciwko Norbertowi Jaegerowi,
  • postanowienie z 11 stycznia 2007 r. w sprawie Jana Vorela przeciwko Nemocnice Cesky Krumlov,

stwierdził, że „dyżur pełniony przez lekarza mającego obowiązek znajdować się w szpitalu musi być w całości uważany za czas pracy, nawet wówczas, jeżeli taka osoba może odpoczywać w miejscu pracy w czasie, w którym jej usługi nie są potrzebne”.

Ustawa z 24 sierpnia 2007 r. nowelizująca ustawę o zakładach opieki zdrowotnej:

  • uchyliła obowiązujący stan prawny do 31 grudnia 2007 r., zgodnie z którym pełnienia dyżuru nie wlicza się do czasu pracy,
  • przewidywała, że dyżur medyczny ma być wynagradzany jak praca w godzinach nadliczbowych,
  • stanowiła, że praca w ramach pełnienia dyżuru medycznego mogła być planowana również w zakresie, w jakim będzie przekraczać 37 godzin 55 minut na tydzień, w przyjętym okresie rozliczeniowym,
  • umożliwiała, aby lekarz lub inna osoba wykonująca zawód medyczny zatrudniona w zakładzie opieki zdrowotnej do pracy świadczyli pracę w wymiarze przekraczającym 48 godzin na tydzień, w okresie rozliczeniowym nie dłuższym niż 4 miesiące (tzw. klauzula „opt-out”),
  • określała, jakie wymogi muszą zostać spełnione, aby pracownik mógł wykonywać pracę w formule „opt-out”,
  • uprawniała organy Państwowej Inspekcji Pracy do zakazania albo ograniczenia możliwości wydłużenia maksymalnego tygodniowego wymiaru czasu pracy („opt-out”), gdy może to mieć wpływ na bezpieczeństwo lub zdrowie pracowników, a także w celu zapewnienia właściwego poziomu udzielania świadczeń zdrowotnych,
  • wprowadziła zakaz podejmowania przez pracodawcę jakichkolwiek działań dyskryminujących wobec pracowników, którzy nie wyrazili zgody na objęcie ich klauzulą „opt-out”,
  • wprowadziła bezwzględny obowiązek udzielania pracownikom pełniącym dyżur medyczny co najmniej 11-godzinnego odpoczynku dobowego bezpośrednio po zakończeniu pełnienia dyżuru; z kolei odpoczynek tygodniowy przy pełnieniu dyżuru medycznego wynosi co najmniej 24 godziny i jest równoważony w obrębie 14 dni.

 Analogiczne rozwiązania prawne znalazły się w ustawie z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Wprowadzone zmiany w praktyce wywołują liczne konflikty i wręcz utrudniają właściwą organizację pracy w podmiotach leczniczych.

Przykładem tego jest spór, jak obliczać wynagrodzenie za dyżur medyczny lekarzowi, który nie wypracowuje „nominalnego” czasu pracy w okresie rozliczeniowym w związku z koniecznością „schodzenia” do dyżurze albo czy pracownik medyczny może w ekstremalnych przypadkach nie mieć zapewnionego prawa do odpoczynku dobowego. Publikacja ta udziela odpowiedzi na liczne pytania, które zajmują kadrę zarządzającą oraz służby personalne w placówkach ochrony zdrowia, zarówno publicznych, jak i niepublicznych po blisko 9 latach od wejścia w życie nowych rozwiązań prawnych. Informacje związane z czasem pracy i urlopami wypoczynkowymi wzbogacane są licznymi przykładami. 

Więcej porad na temat rozliczania czasu pracy znajdziesz w książce „Rozliczanie czasu pracy w podmiotach leczniczych w 2020 roku. Jak uniknąć błędów” + wzory dokumentów na CD.

Książkę kupisz tutaj: https://fabrykawiedzy.com/rozliczanie-czasu-pracy-w-podmiotach-leczniczych-w-2020-roku-jak-uniknac-bledow-praktyczne-wskazowki.html

Rozliczanie czasu pracy w podmiotach leczniczych w 2020 roku.

KONTAKT / AUTOR
Michał Suchecki
POBIERZ JAKO WORD
Pobierz .docx
Biuro prasowe dostarcza WhitePress
Copyright © 2015-2024.  Dla dziennikarzy
Strona, którą przeglądasz jest dedykowaną podstroną serwisu biuroprasowe.pl, administrowaną w zakresie umieszczanych na niej treści przez danego użytkownika usługi Wirtualnego biura prasowego, oferowanej przez WhitePress sp. z o.o. z siedzibą w Bielsku–Białej.

WhitePress sp. z o.o. nie ponosi odpowiedzialności za treści oraz odesłania do innych stron internetowych zamieszczone na podstronach serwisu przez użytkowników Wirtualnego biura prasowego lub zaciągane bezpośrednio z innych serwisów, zgodnie z wybranymi przez tych użytkowników ustawieniami.

W przypadku naruszenia przez takie treści przepisów prawa, dóbr osobistych osób trzecich lub innych powszechnie uznanych norm, podmiotem wyłącznie odpowiedzialnym za naruszenie jest dany użytkownik usługi, który zamieścił przedmiotową treść na dedykowanej podstronie serwisu.